Jak pracować z nastolatkami z wybiórczością? Cz.1

Nastolatkowie, z którym pomagam w jedzeniowych wyzwaniach to wspaniali, wrażliwi, mądrzy młodzi mężczyźni, którzy

• jedzą wybiórczo (niechęć do innej firmy niż znana, część obiadów tylko zmiksowanych, zgoda na bezpieczne- beżowe produkty, odwlekanie posiłku, ogromna trudność ze spróbowaniem czegoś nowego, a nawet jeśli do tego dojdzie to brak chęci, żeby to kiedykolwiek powtórzyć
• pokazują na zewnątrz to, co mają w środku w sposób trudny dla otoczenia: „nie chce mi się’, „Mam to gdzieś”, „nie teraz”, ‘za chwilę”, krzyk, złość, odcinanie się od świata i granie jak najdłużej na kompie, niechęć do wychodzenia z domu, niechęć do nauki itp.

Jak mogę pomóc nastoletniemu człowiekowi i  jego  rodzinom?

Najpierw potrzebuję pomóc zbudować (lub podreperować) platformę, która będzie bazą do wszelkich innych działań związanych z jedzeniem. Co nią jest?

Relacja

Bez relacji, nie będzie współpracy. Będzie walka. Dam zalecenia, opowiem i pokażę CO robić i JAK robić, ale wcielanie tego w życie będzie zwyczajnie trudne. Bez zainwestowania czasu i sił w budowanie bezpiecznej relacji, bez wsparcia w tej pracy jedzeniowa ‘terapia’ może oznaczać ciągłą, wyczerpującą i męczącą walkę o:

• ćwiczenia z neurologopedą lub jakimkolwiek innym specjalistą (jeśli jest potrzebne)
• pójście do lekarza (jeśli jest potrzebne)
• zaangażowanie w domowe, wspólne aktywności
• wspólne jedzenie
• ????(wpisz, to o co w Twoim domu najczęściej toczy się walka)

Bez odpowiedniej platformy, jaką jest bezpieczna, wspierająca relacja, pracy jedzeniowej może towarzyszyć zmęczenie, frustracja (dziecka i rodzica), walka albo kompletna rezygnacja (dziecka lub rodzica) .

Próba pomocy dziecku w jedzeniu w takich warunkach może oznaczać utratę sił i utwierdzenie się w przekonaniu, że się nie da, że nie potrafimy, albo, że nasze dziecko jest wyjątkowo trudne i uparte.

Nie chcąc wchodzić w taką walkę możemy dojść do wniosku, że trzeba poczekać, aż dziecko samo zechce i dojrzeje. Ale czas biernego czekania do tego momentu może oznaczać samotność dziecka, nastolatka w trudnych momentach, które maskuje buntem, złością lub obojętnością.

Możemy też spróbować zainwestować czas i siły w zbudowanie relacji, która będzie solidnym, bezpiecznym fundamentem całego procesu nauki jedzenia, a nawet więcej: wchodzenia nastolatka w dorosłość. Gdy opieramy się na bezpiecznej relacji współpraca z nastolatkiem w obszarze jedzenia i nie tylko nacechowana jest większą lekkością, szacunkiem, zrozumieniem. I jest skuteczniejsza. I (co dla mnie jako rodzica najważniejsze) pozwala mi cieszyć się z bycia rodzicem MIMO trudności, wzywań, również tych w jedzeniu

Sytuację można naprawić

Jeśli czujesz, że nie masz sił. Czujesz zmęczenie, przeciążenie, złość, jeśli te wszystkie uczucia przeplatają się z potrzebą zmiany, działania, pomocy dziecku, albo odwrotnie: kompletną rezygnacją, to chcę Ci powiedzieć, że

• To nie Twoja wina. Jesteś nadal kompetentnym, najlepszym dla swojego dziecka rodzicem. Takim, jakiego ono właśnie potrzebuje
• To nie wina dziecka. Nie jest zbyt uparte, trudne, autystyczne, zbuntowane itd.

Trudności w jedzeniu, trudności rozwojowe, trudności w wychowaniu, nasze własne trudne doświadczenia potrafią mocno nadwyrężyć relację z dzieckiem. I przestaje ona być taka, o jakiej marzyłyśmy na samym początku.

Ale można wrócić do bezpiecznej więzi, w której Ty i Twoje dziecko darzycie się zaufaniem, czujecie się przy sobie bezpieczni i wystarczająco dobrzy.

Więcej o takiej relacji napiszę w kolejnym artykule.