O momentach kryzysu, które są częścią nauki jedzenia

Główny opiekun jest dla dziecka zbiornikiem, miejscem, od którego się zaczyna i do którego się wraca między jedną przygodą, a drugą.
Lawrence Cohen

Nauka jedzenia to dla naszego dziecka wiele przygód, wyzwań, porażek, sukcesów między którymi potrzebuje ono wracać do swojego głównego opiekuna i czerpać od niego siły do dalszej drogi.

Dziecko może być gotowe już na naukę jedzenia.
Może mieć całkiem spore umiejętności.
Może nie mieć umiejętności i potrzebuje się ich nauczyć i je przećwiczyć.
Ale bez względu na to, z jakiego miejsca nauki jedzenia stratuje nasze dziecko potrzebuje opiekuna, który będzie napełniał regularnie “jego kubek”.

Dziecko, którego “wewnętrzny kubek” jest pusty nie będzie chciało wejść w proces nauki. Będzie często płakać, będzie uciekać, będzie się wycofywać, będzie się buntować, będzie trudno (o tym można napisać osobny artykuł).

A co, jeśli “wewnętrzny kubek mocy” rodzica też jest pusty? Co, jeśli Ty nie masz czego dawać dziecku, bo sam czujesz się wypalony, bez sił?

Jeśli jesteś tego świadomy, możesz poszukać wsparcia. W swojej pracy z rodzicami część czasu  zawsze poświęcam na regularne napełnianie “kubka” mocy. To niezbędne i potrzebne każdemu rodzicowi. Trudniej, gdy jesteś w momencie kryzysu, ale kompletnie pomijasz siebie i swoją sytuację.

To często się zdarza, bo jako rodzice uczymy się skupiać wciąż głównie na dzieciach. Na ich potrzebach, ich emocjach, ich zachowaniach. I tak wciąż starasz się zrobić, coś żeby Twoje dziecko zaczęło jeść. To jest męczące i trwa dość długo. I przychodzi czasem moment, w którym masz wrażenie, że NIC NIE DZIAŁA. Czujesz, że to WSZYSTKO BEZ SENSU.

Robi Ci się bardzo trudno….

A jak robi Ci się bardzo trudno, to jeszcze bardziej chcesz, żeby już to się skończyło i znów było miło i przyjemnie. To naturalne. Rzadko ktoś nas uczy, jak radzić sobie, gdy robi się trudno. Większość strategii, które znamy w takich momentach to ‘’być dzielnym’, „ być silnym”, „wziąć się do roboty i nie rozczulać się nad sobą „. Brzmi znajomo?

Ja też znam te strategie, stosowałam je….Gdy było mi trudno, starałam się być jeszcze silniejsza, dzielniejsza i BARDZIEJ się starać. To nie były ani skuteczne ani wspierające strategie. Więc być może Ty również, jako rodzic, gdy robi się trudno, gdy czujesz, że nie masz wpływu na swoje dziecko, bo ono wciąż nie je, masz wewnętrzny impuls, żeby działać JESZCZE BARDZIEJ, COŚ ROBIĆ, COŚ ZMIENIĆ. Żeby było lepiej, inaczej. Ale jak się okazuje nie zawsze to działanie przynosi efekt, o jaki Ci chodzi. Czasem wiedza, nowe strategie i pomysły na pracę z dzieckiem dają chwilowe poczucie siły. Jednak po krótkim czasie znów wracasz do punktu wyjścia, bezsilności i poczucia beznadziei.

Jeśli ten schemat jest Ci znany, ważne żebyś wiedział/a, że nie jesteś sam/a. W takich cyklach energii i wyczerpania działa większość rodziców. I to jest zupełnie ok. Bezsilność będzie regularnie przeplatać się z siłą. Chodzi o to, żebyś nauczyła się rozpoznawać te momenty i działać kiedy jest siła, a zwalniać (bez poczucia winy), kiedy jest bezsilność.

Taka nauka potrzebna jest również Twojemu dziecku.

Zwalnianianie i opiekowanie się sobą, gdy nadchodzi czas bezsilności jest chyba jedną z trudniejszych rzeczy, jaka przychodzi opiekunom.
Obserwując siebie i pracując z mamami dostrzegam, że nawet, gdy zdobędziemy się na większą czułość wobec samej siebie i chcemy dać sobie to, czego potrzebujemy, to puka do nas poczucie winy, wstydu, niepewności. Trudno ładować akumulatory w towarzystwie takich emocji. Dlatego, gdy masz czas kryzysu dobrze mieć przy sobie kogoś, kto będzie Cię w tym wspierał. Osobę, która pokaże Ci, jak możesz się sobą zaopiekować i pomoże dostrzec, jak to wspiera również Twoje dziecko.

Gdy współpracuje z innymi mamami, widzę wzorce, które sama również musiałam przepracować. Gdy robi się trudno, gdy mamy kryzys, gdy zwalniamy, bo nie mamy sił – zaczynamy się wstydzić, chować. Tłumaczymy się, odmawiamy sesje, bo przecież “nic nie zrobiliśmy”.  A terapeuta, który wspiera nie jest tylko od dawania strategii, wiedzy, wyznaczania zadań. Jest potrzebny rónież w czasie ‘niemocy’, bo wtedy ma szansę pomóc rodzicowi nauczyć go nowych, wspierających wzorców reagowania na  trudne momenty.

Dzięki temu rodzic będzie miał szansę nauczyć tego swoje dziecko.
Dzięki temu rytm opróżniania i napełniania kubka nie będzie zachwiany.
Dzięki temu proces nauki jedzenia lub jakiekolwiek inne procesy będą mogły się dziać i wydarzać.

Jeśli chcesz posłuchać więcej na ten temat zapraszam Cię do obejrzenia filmu, który nagrałam.
Jeśli ten film wydał Ci się ważny będę wdzięczna za postawienie po sobie śladu  (komentarz lub subskrypcja kanału)