Trauma w jedzeniu

Tak naprawdę nie da się w życiu dziecka i rodzica uniknąć zdarzeń potencjalnie traumatycznych. Ale to nie ich doświadczanie jest niebezpieczne. Niebezpieczne jest to, gdy dziecko nie ma w trakcie tego doświadczenia wsparcia, “empatycznego świadka” (Peter Levine) i zasobów, żeby sobie z nim poradzić.

Trudności w jedzeniu wiążą się z :

• nieprzyjemnymi odczuciami z ciała podczas kontaktu z ‘trudnym jedzeniem (często nikt o nich nie wie i nie rozumiem ich nawet samo dziecko)
• nieprzyjemnymi emocjami (wstyd, złość, lęk, poczucie winy, bezradność) – często te emocje nie są dostrzeżone, a jeśli są, to dorosły nie wie, co z nimi zrobić. Nikt nas nie uczy, jak się opiekować takimi emocjami. Próbujemy pocieszać, odwracać uwagę, zaprzeczać, pomijać…ale nie wiemy, jak towarzyszyć
• trudnymi relacjami z opiekunem. Te relacje mogą być bliskie, ale….są wielokrotnie trudne, gdy pojawia się ‘trudny produkt” (napiszę o tym kiedyś osobny post)

Często do tych czynników opisanych wyżej dochodzi potencjalna trauma związana z

• porodem
• przedwczesnymi narodzinami
• trudnym okresem niemowlęcym (izolacja/depresja rodzica/trudność w komunikacji)
• trudnymi doświadczeniami medycznymi, zdrowotnymi

A co, jesli trudności w jedzeniu były objawem, skutkiem traumy lub jej kontynuacją?

Gdyby ciało, posiłek, akt kontaktu z jedzeniem, jedzenia, połykania, trawienia, wydalania był sceną, w której trauma może być odtwarzana? Czy to zmieniłoby priorytety w działaniach wspierających dziecko?

Ja nie mam zgody uczyć dziecka czegokolwiek, wymagać od dziecka czegokolwiek, jeśli nie jestem pewna, że jest to dla niego bezpieczne (bezpieczeństwo w ciele, bezpieczeństwo emocjonalne, bezpieczeństwo w relacji) . Cel jedzeniowy jest nadal ważny, ale żeby do niego dojść potrzebuję wspólnie z rodziną zbudować bezpieczny fundament.

A co, jeśli trudności jedzeniowe dziecka są potencjalnie traumatycznym doświadczeniem dla rodzica?

Dla mamy, która jest w tym kompletnie sama. Przerażona. Bezradna. Bez informacji od specjalistów.

Słysząc słowa umniejszające jej doświadczenia “to minie”, ‘wszystkie dzieci czegoś nie jedzą’, ‘jest Pani nadwrażliwą matką”. Słysząc oceny: “to Twoja wina”, “wszedł Ci na głowę”, ‘za długo karmiłaś piersią’, ‘za krótko karmiłaś piersią’.

Trudności w jedzeniu to potężny stres i potencjalna trauma dotykająca: ciało, emocje, myśli, relacje.

Obciążone traumą ciało, uczucia, myśli, relacje, owinięte kokonem samotności nie jest w stanie się uczyć, rozwijać, realizować zadania. Albo jest w stanie to robić, odtwarzając traumę. Ale o retraumatyzacji w terapii jedzeniu napisze pewnie kiedy indziej.

Ciężki ten post, tak jak ciężkie jest dziś we Włocławku powietrze. Dojrzewał we mnie i potrzebowałam wypuścić to na zewnątrz.

To, co potrzebuję napisać, to informacja, że świadomość tego, czego dotykamy pracując z rodzinami z trudnościami w jedzeniu pozwala być uważnym na to, co się pojawia. Zaopiekowanie się tym wszystkim co niesie ciało dziecka i rodzica, co widoczne jest w jego emocjach, myślach i relacjach pozwala na uzdrowienie, uwolnienie, zaopiekowanie.

I tworzy bezpieczną, solidną platformę do nauki, rozwoju i wzrostu. Dziecka i rodzica. I jedzenia także.

Do takiej wspólnej podróży zapraszam.